Het zaadje dat mijn creatieve vuur aanzette
Waarom ik stopte, deel 1
“Waar je één deur sluit gaat er een andere voor je open.”
Om ruimte te maken voor mijn eigen groei en nieuwe avonturen heb ik onlangs een dierbare deur gesloten. Ik ben gestopt met de Illustratie Expeditie, met de Illustratieve Ontdekkingstocht en als Illustratie mentor. Een prachtige ‘deur’ die mij zo ontzettend veel heeft gegeven. Ik ben dankbaar voor wat ik heb mogen ontdekken, leren over mijzelf en hoe ENORM ik ben gegroeid en iedereen met mij. Ik deel graag met jullie hoe deze reis voor mij is begonnen.
Het was 30 september 2016
een klein jaar na de geboorte van mijn oudste kindje, starte ik met de eerste versie van de Illustratieve ontdekkingstocht. Een cursus van 4 avonden, in een lekker vies atelier van één van mijn studio onderburen. (Zie hieronder de enige wazige foto van instagram daarvan!!). Ik had een idee, ik wilde een cursus illustratie geven maar niet over techniek, want hé, ik had zelf echt helemaal geen bijzondere techniek ontwikkeld. Ik deed ook maar wat. Ik had daar geen bijzondere toegevoegde waarde en het inspireerde mij niet. Wat mij wél enorm intrigeerde was de paniek in de ogen van mensen als ik ze vroeg om even een klein, snel tekeningetje te maken tijdens mijn eerdere workshops. Waarom gebeurde dat?! Ze vonden tekenen toch leuk? Deze kleine inspiratie was het zaadje dat mijn creatieve vuur aanzette en de deur opende naar mijn unieke en authentieke pad van groei en ontwikkeling.
Het raakte iets in mij aan wat ik ZO goed kende; ANGST. De angst om te beginnen, de angst om door te gaan, de angst om het te verprutsen, de angst om te mislukken. Oh vrouw, ik liep tijdens mijn studie bij de psycholoog, daar heb ik heel wat zitten snotteren om de angst om te falen. In mijn 2 jaar durende burnout nog 100x meer. Want zie je wel; ik had GEFAALD en was mislukt. Echt ik ken angst, het is mij met de paplepel ingegoten, net als mijn creativiteit overigens, 2 van mijn gaves die mij nu samen zo uniek maken. Ik heb gevochten, er tegen geschopt, ik ben erin verdwenen, erdoor opgeslurpt en weer uitgespuugd. En ik ken angst natuurlijk nog steeds, ik laat mij er alleen niet meer door weerhouden om te doen wat ik wil doen. Ik voel het en ik kan het plaatsten, ik leef ermee, het leeft mij niet meer.
Omdat ik die angst in het creatieve proces bij anderen ook zag triggerde dat mijn inspiratie. Ik ging ik op onderzoek uit, naar ideeën om dat te overwinnen, om ‘gewoon’ weer te doen waar je zin in hebt, lekker te spelen en jezelf te zijn. Het was mijn verlangen en het verlangen van mijn klanten. Zo ontstond langzaam de Illustratieve ontdekkingstocht.
Ik vond het zó leuk en zó intrigerend en het werkte! Ik was zo benieuwd wat ik nog meer los kon maken bij iedereen. Waar de flow als magie ontstond, waar ze plots verdween in een zwart gat en hoe het kiertje licht naar die heerlijke flow vervolgens weer terug te vinden. Ik ontdekte wat ik kon doen om ze verder te helpen groeien, de beren onderweg in de ogen te kijken en ze te overwinnen. Hoe ik de drempel kon verlagen en daarmee op wonderlijke wijze de uitkomst verhoogde. Welke mindset ondersteunend is aan het creatieve proces. Hoe het voor iedereen positief, belonend en stimulerend kon (de kunstacademie was vooral stimulerend voor de 4 studenten die net wel in het profiel van de opleiding pasten en dat heeft mij zeker niet geholpen om dapper mijn eigen weg te gaan.) Hoe ik houvast en veiligheid kon creëren zonder de uitdaging en groei weg te halen. En hoe ik dat kon doen ZONDER voorbeelden, ZONDER tutorials, ZONDER uitgebreide uitleg. Zodat ik de ruimte kon laten om je op je eigen manier te ontwikkelen. (Want tja, waar een voorbeeld, doel of uitkomst gewenst is is de vrijheid weg.) Op deze manier kon ik iedereen vrijlaten om te ontdekken wat hun unieke werkwijze, stijl en stem is. Zo groeide de ontdekkingstocht in een jaar tijd uit tot een jaartraject: de Illustratie Expeditie.
Liefs, Femke
Stay tuned voor deel 2 van mijn afscheidsverhaal,
alles over de stappen die ik zette in mijn ondernemerschap.